| • Kemp, Kempe(n), Kempf, Kämpfe, Kampf, Kem(p)s, de Kemp(e), (de) Kimpe, Kimpen, Kimps, Lekimpe, Camp(e), Campé, Cam(p)s, Kamp(s), Kampen, Campen(s), Caems, Kump(en), Kum(p)s, Cum(p)s, Compe, Compen(s), Comp(e)s: 1. Patr. Germ. VN Campo "kamper, vechter". 1223 Willemannus filius Kempen, Z (LEYS 1951); 1342 Kempe Michiels sone, Saaftinge; 1358 Henric Kempen zone, Hulst (DEBR. 1969); 1342 Kempe Colemanssone, Zuid-Beveland (MEERTENS 1947). 2. Mnl. kampe, kemp(e), kimpe: kamper, (kamp)vechter, kampioen, strijder. Var. met u door ronding o.i.v. mp. 1395 Jan de Kimpe, Ktr.; 1398 Roeger Kempe, Bissegem (DEBR. 1970); 1445 Jan Cumps, Ht. (A.GHIJSEN); 1596 tot Kempen = 1669 Kumpen goet = 1819 te Kimpen; 1567 Laurentius Kimpen = 1577 Leens Kempen; 1642 Meeuwis Cumpen, Opglabbeek (MOLEMANS). — 3. Mnl. kemp(e): bijzit. BN voor het kempekind, onecht kind, bastaard. — 4. Kemp, var. van Mnl. canep: hennep. BN voor de hennepteler. Vgl. 1298 Simon Kempzaet, Kales (GYSS. 1963). D. Hanf, Hanfstengel, Hanfbauer. [WFB2] |
| • Kempen, (van(der)); van der Kimpen, Verkimpe(n), -inck, Verkempinck, -ynck: 1. PlN De Kempen. 1406 Janne van der Kempenen, Tn. (C.BAERT); 1428 Henric Kempen = 1431 Henric vander Kempene = 1433 H. vander Kempenen, Diest (VdP). — 2. PlN Kempen (NRW, NS). [WFB2] |
